Lunes, Marso 31, 2014

Peter Pan

                                Photo from Chris Rusanowsky



Optimistic din naman ako kahit papaano. Sa kaibuturan ng puso ko, namamahay pa rin ang isang batang may maliwanag at maaliwalas na pananaw sa buhay—naniniwala kay Santa, sa tooth fairy, sa unicorns; at naniniwalang nasusunog na sa impiyerno ang mga kaluluwa ng mga politikong may halang na sikmura. Happy face.  (Teka, nagmukhang Wattpad ah?)

Kaya ceasefire muna ako sa pagtira sa mga pinakamamahal nating mga politiko. Gusto kong “positibo” naman ang tema ng babasahin niyo ngayon. Kaya mga bata, makinig muna sa kwento ko.

Speech ito ng isang batang may liwanag ng pag-asa sa mga mata. English to, pero alam ko namang maiintindihan niyo. Ang hindi makikinig, makakatapak ng kalawanging Lego. Ang hindi makakaintindi, ewan ko na lang sa inyo.

Heto:

Guuuuuuuuuuud moooooorneng Mam. Guuuuuuuuud moooooooorneng klasmeyts.

May neym es Pedro S. Tinapay. May Mama sed she nemd mi Pedro bekas her peyborit kartun karakter es Peter Pan.

May bertdey es—may Mama sed Jenwari wan bat may Papa sed Jenwari tu—bat shorli ay am seben yers old.

Ay am naw kender tu.

Ay lib en—ay don now da adres bat et es ner da skol. Ar haws es jas der ner da dech, ander da brej.

May Mama es a hawswayp wayl may Papa es a basurero—bat he sed da Inglish op basurero es sanetari enjener. May Papa es an enjener. I wan to bekam an enjener tu.

Ay tengk Papa es worken beri hard bekas samtayms he das nat go howm. Bat ay wander way Mama krays wen Papa das nat go howm. She mas be hapi Papa es worken hard por as. Bat apter she krays, she gos to Ate Nena, da oner op da sari-sari stor en pran op ar haws, en wen she kams bak, she es olredi brengen a kan op sardens en a kelo op rays. Den she kuks dem por me en may seben seblings.

Samtayms, she das nat et and jas luk at as as we et. Ay wori por da beybi insayd her wum. I wan to nem dat beybi Bunso.

Wen Papa gos howm haweber he das nat hab mani. Ay don now, mebi hes bos das nat geb hem salari. Den Mama shawts at hem en Papa jas stey saylent en slep. He mebi has a bad bos. Or an enjener dasent rili ern big mani. Ay don wan to be an enjener enamor.

Wan taym ay askd Papa way he das nat go hom ebridey. He remend saylent por a long taym en den he jas smayld and sed “Ay lab yu may san.” He den hagd mi. I think, I herd hem kray.

May Papa es kayn, ay know et. He labs as. Da only ting ay don wan abawt hem es dat he smoks a lat. Samtayms he kafs so hard dat blad gos out pram hes mawt. Pram et ay sed to mayselp dat ay won smok bekas smok kan wun da mawt.

May onli drem es dat ay wil finis may stadis bekas Mama sed ejukeshun es da ki to sakses. Mebi ay wel bekam an arkitek bekos I wan to desayn ar fyutur haws. I wan a beeeeeeeeeri big haws wer may seblengs en Bunso hab deyr on rum. Ay wan may Mama en Papa to jas stey en de haws bekos ay wil be da wan hu wil be worken por da pamili.

Ay wan as to be a big, hapi pamili.


Dats ol Mam en may klasmeyts. Teynk yu.

Wakas.


Judas DC

Huwebes, Marso 27, 2014

Wattpad


      If you're sad, cry it out. In the end, you'll realize that the world is still in orbit and you have to revolve along with it.
                                                                                                           -John DC

Tatagalugin ko po ang kowt na binanggit ng isang gwapong(emphasis) nilalang sa taas:"Di mo kailangan istatus sa FB lahat ng pinagdadaanan mo lalo na kapag hindi mo alam ang kaibahan ng your at you're".

Gusto mo pa ba ng isang version ng translation nito? Sige. "Humagulgol ka kung malungkot ka. Iiyak mo ng todo, ngunit tandaan mong mas mahal pa rin ang matrikulang binabayaran mo kaysa sa drama ng lablayp mo"

Sa mga lumaki sa aircon at tiki-tiki, isang pagpapala ang binigay sa inyong marangyang buhay. Sana wag ninyong sayangin ang mga naipundar ng inyong magulang sa mga desisyong inyong tatahakin. 

Sa mga dukhang tulad ko na napagkaitan ng de-remote control na helicopter nung kabataan, ito ang masasabi ko, magsikap pa tayo at huwag magpadala sa mundo na pag-aari ng demonyo. Mas lalong huwag nating sayangin ang pagod ng ating mga magulang sa pagsasaka sa ating mga kabukiran at sa araw-araw nilang pag-sunbathing sa gitna ng karagatan para sa edukasyong nais nilang ating makamtan.

Sa mga nagtapos ngayong Marso,ibigay ninyo lahat ng papuri hindi sa inyong sarili kundi sa mga taong nasa likod nito. Una sa Panginoon at pangalawa sa iyong pamilya. Pagka't sila ang tunay na mga dakila na kadahilanan ng iyong pagmamartsa.

Madrama po ang buhay. Ito ang pangunahing dahilan kung bakit kumikita ang MMK at ang show ni Willie(May show pa ba siya?).
Lablayp, pamilya, kahirapan, pag-aaral at kung anu-ano pang makabagong teknolohiya na nakakaimbento ng bagong drama; dapat nating alamin ang prayoridad nito sa ating buhay. Kung meron tayong Abraham Maslow's Hierarchy of needs dapat meron din tayong John DC's Hierarchy of feelings and its effect to global warming.

Sabi nga ni kuya Kim kanina sa Showtime: "Kaya maalat ang luha dahil ito ay isang Saline Solution na binubuo ng Sodium Chloride at tubig. Ito rin ay naglilinis sa mga masasamang bacteria na maaaring mamuo sa ating mga mata."

Sinubukan ko ding tikman kung maalat nga ba ang luha ko ngayong gabi kung kaya't nasulat ko itong madramang manuscript ng pinaghalong gag show at love story(Halimbawa: Diary ng Pangit).

Wakas.

John DC

The Quixotic, the Charmer and the Poignant



Note: Ang artikulong ito ay hindi satiriko kaya huwag mong pagtawanan liban na lang kung may problema talaga ang utak mo. Nais kong ibahagi ang kathang ito ng kaibigan ko para sa mga ingleserong ayaw magbasa ng wikang filipino at sa mga writer-writerang tulad ko. 
-John DC 

All of the world might have been a very different place, if there was a dreamer of the impossible. One who could bend the laws of human existence and defy the race of attaining full humanity by changing the course of their intellect, for nothing is ever more revered by humans than mere envy and greed and childish fiction. 

Surely none of this generation is more likely to make such mere difference. The dreamy, the mind of both practical and theoretical concepts of goodness and kindness, the evaluator of what is virtuous and corrupt, the unifier of all, were not born on the days of this age.

However, people of some sort were most likely nurtured to be different, taught by several masters of the human understanding to be remarkably aware of what the world should have become and should be—those who were not bound to make a great change, but allow themselves available for such deed no ordinary mind would incur.

There were three boys locked in a vast silent room. The room was, in some sense, spacious and disordered. They were fairly distant from each other, paying no attention as to what or who has made any ruffle of a sound. They knew each other’s presence, but even so, they cared very less equally.

One of them, sitting unheeded facing towards the blankness of one wall, has eyes a mixture of black and shadowy gray. The gloss of the black wall reflected and glinted on his iris. He was fat though, with lumpy skin and joints awkward for telling. For quite a time he sat there, never sounding at all, except when he is amassed by sobs and heavy breathing. He was, never would he say towards the other two for he was as quiet as a sneaky robber, named the Poignant. 

The other boy, standing near a framed painting of a bizarre crowd of faces and figures, looked gracious and relenting. Unlike Poignant, he was honorably eye-catching. He wore robes with artistic empire curves and suit that fitted his rather tall figure. Placed near him was a musical box that sounded so gracefully decent and pacifying. He sang along the sound of the musical box with voice loud and appealing that the crowd in the painting would applause everytime he finishes a song. He was, garbed with noteworthy eminence, named the Charmer.

The last of them, most likely noiseless as Poignant, sat in front of a table that piled heaps of paper, some of which scattered lifelessly towards his feet. He was writing and busily scribbling rubbish words with his pen which, if you look dearly, has an endless amount of ink. Every now and then he would cry in distress and tear away a paper and bolt his face flat to the table. He was silent, but not as melancholic as poignant, who is obviously unmoving like a statue. It was more of a fixated silence, an absorbed mute. He was named the Quixotic.

There was however, even with the inattentiveness of the three boys towards each other, a tension of some sort.The room was warm and dark and lifeless except Charmer’s space that somewhat lured a place for delight and combated boredom. They were utterly aware of each other’s presence, they just didn’t mind at all.

One moment then, when there was nothing more than frustration and unfinished issue in Quixotic’s table, he growled and made a sound at once, making Charmer jump and halt his performance.

“For Christ’s pity, please shut that mouth of yours, will you?” Quixotic requested, or rather demanded, facing Charmer.

“Pardon me?” Charmer replied. 

“I am writing. Can’t you see?” Quixotic muttered, voice hoarse and dry. “I need to finish this a night from now, and I won’t be able to complete such assignment if you continue distracting me.”

“Am I distracting you?” Charmer’s mocking attitude revealed. He smirked lightly. Quixotic stared in disgust. “Shall I turn it two pitches down? Let’s go folks. C minor–”

“Turn all of it off!” Quixotic yelled. “It would be helpful really.” He sighed.

“You know I can’t.” Charmer pointed.

“Yes you can. Don’t make a fool of me.” Quixotic turned to his paper once more. “I need to finish this just once or else... Poignant right there will sob again and it’s more annoying to hear than you squealing out.”

“But I need to practice the colors of our world. Stopping for a bit will make a huge crack into our master’s mind.” Charmer said. 

“I know how important it is for you to please our master.” Quixotic replied. “But there are more important things our master needs to get accomplished, school requirements, reports. I myself shall not stop too.”

“Forgive me, dear friend.” Charmer bowed lightly. “I shall make you work then.”

There was an ample time after when the last words of the discussion sounded. It was, for the record, the first time they chattered. When it was over, Quixotic immediately went back to work, until Poignant sobbed on his corner, making the frustrated writer growl louder in irritation.

“What is your problem, people?!” he yelled again.

“Our master saw something.” Poignant struggled for words, sniffling after the last word. Quixotic sighed heavily. Charmer only looked in pity.

“Do you want me to sing you a song?” Charmer asked. Poignant turned around, showing a face that spoke nothing but despair and an expression of brokenness; his eyes swollen and red and powerless.

“Don’t make matters worse.” Quixotic claimed. Poignant would have wanted to listen to another song. He cried everytime Charmer pauses from singing. It felt like all the joy and the reason to stay silently still reverberated a certain amount of sadness and more sadness as he felt every pain that their master felt.

“He needs a song.” Charmer retorted.

“He can handle it that easy.” Quixotic said, still facing the paper. “Just don’t mind him and he’ll stop.”

Poignant only stared towards the robed boy. The figures from the painting were the same as Charmer has. It showed care. But there was nothing they could do. Poignant continued a sob —now silent and even more pained.

Charmer wondered what their master saw. Why Poignant cried in deep agony for nothing is more hurtful than the way he looks now. Would it be something memorable? Something disappointing? Something painstakingly worrying?

“What is it that our master saw?” Charmer asked in a low voice.

“He saw Quixotic himself.”

The writing man made a halt. And for a moment he sat still, staring at the blank page. 

Charmer turned his attention from Poignant to Quixotic. He was rather puzzled.

“The master can’t see us, can he?” he asked. Nobody answered. “Can he?!” he raised his voice.

Poignant was hesitant, nonetheless, he spoke a word. “He saw Quixotic, and he was disappointed.” Poignant remarked. “Stop it.” Quixotic finally spoke. “Our master saw his works, and people were disappointed.” Poignant talked, his tears continually falling from his drained eyes. “You know it Charmer, Quixotic is the dream of our master, to be a writer, and Quixotic must maintain that. That’s what he needs to do, to write and write and write and keep telling people the things he knew about.” 

“But the people loved Quixotic.” Charmer appealed. “They stopped loving me. They can’t...” Charmer walked towards Quixotic. He gasped as he saw the paper Quixotic was persistent to write about. 

“You can’t resign.” Charmer demanded. 

“My time is over.” 

“No. We can work this out.” Charmer tried to collect himself as he started to feel rather weak. 

“I am leaving Charmer.” Quixotic said nonchalantly.

“No!” He reached for the paper, but just as he was about to crumple it Quixotic shifted easily and stole back the paper. He pushed Charmer hard he fell on the floor with a loud thud. Charmer stood up and tried to retrieve but he saw late enough a resignation signature.

It was over.

Charmer stared at the writer deeply, disgusted. He ran towards him and gave punches and the other struggled. Poignant sobbed the saddest noise he could make. He didn’t want to see his twins fighting. Poignant could do nothing. He is too weak and too fat to stop them. 

The door slammed open and two men dressed in black suit appeared. They walked hurriedly straight towards Quixotic. They picked up Charmer who endlessly attacked him with blows of punch and screaming and took the now blood-drenched boy from fainting. They lead Quixotic to the door and took him away from the dark room. Quixotic, taken by the two men, was gone forever...

000 

There was once a boy who dreamed to be a writer. He took the chance of showing his desire to grow to write. But everything else seemed to resist from the idea. He had a family not wealthy enough to bring him to a decent school. He had nothing but torn books and an almost-destroyed house built near houses which are even more miserable. He had no vision to the real world, as he grew up in a place far from remote to the urbanized societies of downtown. 

He was after all, special and ‘underappreciatedly’ wise; nurtured by the experience of his and his family’s struggle for life. He, for quite a time, mastered Quixotic, Charmer and Poignant. 

Then came a day when everything seemed to flow correctly. It was a time when Poignant started writing the feelings of his master. When Quixotic resigned, he took place. He felt, from the moment he sat on the chair his twin used to sit upon, right for the call. The chair fit comfortably. And the pen, darted out exactly what he feels. Charmer burnt all that Quixotic wrote upon, the papers that were written out of frustration. Now, the papers were filled with colors and both happiness and sadness and undeniably appropriate accounts of learning and reflection. For the first time in a long time, there was peace. No tension in the dark room, just the soft hiss from the music box. Charmer also stretched his capabilities. He started working through painting, dancing, and drawing, anything that he finds amusing and pleasingly fun.

One day came a knock on the door, and the two stopped and stared upon where the sound came from. 
Slowly, so slowly, the door opened, and a face of light encouragement flowed upon his face. The two boys jumped in mere joy.

It was Quixotic. Only, he is not quixotic and imprudent looking as before. He was... blissful. 

“Quixotic!” Charmer, who changed his name to Excellence, and Poignant, who changed his name to Poet, hugged him who shrugged in joy as he spoke back to the brothers he once lost.

“I’m no longer Quixotic.” He mumbled. “My name is Change. Just Change.”

And there they were, living peacefully in the mind and heart of the once hapless boy. He dreamed again, and for a certain moment of his life, he found the truest meaning of his existence. 

The world doesn’t need people who can make a great change in the ideals of the people. The world doesn’t need cleverness. The world needs gentleness of the heart, one that truly balances the heart and the mind and put with it the inspiration that, at some fortunate tale, would bring enlightenment towards them. That we need nothing more than humanity, but a humanity of pure love, acceptance and unity.

The dreaming boy said to himself, once again, for the hundredth time since, “I will be an Excellent Poet, one who can make a Change.”

Pedro Inglesero

Kape


Habang ako'y stranded sa mall dahil sa pagbulusok ng galit na galit na ulan, napadpad ako sa isang liblib na lugar kung saan naholdap ako ng isang coffee shop.

Php100.00 para sa isang tasang kape. 

Php100.00 na makakabili sana ng isang kilong bigas, dalawang itlog at isang sardinas para sa isang mag-anak. 

 At ang pinakamasaklap, nadagdagan pa ng Php12.00 (VAT) ang makukurakot ng mga minions ni Janet.

At ang kape? Di ko alam kung lasang mayaman o sanay lang talaga ako sa 3-in-1.

Lesson: Wag tumambay sa coffee shop kapag umuulan at lalo na kapag wala kang pera.

Wakas.

John DC

Insurance


Hindi ko papalagpasin ang mga nangangamoy pork na mga gawaing ito sa ating Pamantasan. 

Hindi po kami octupus ride sa oval na papaikutin lang ng mga taong may kontrol at kapangyarihan.

Hindi ko po papayagan na ang karapatan ng aking kapwa iskolar ng bayan ay matatapakan.

Ayon sa perspektibo ng isang binibini na humingi ng payo sa akin kumakailan lang, nung mabundol daw siya ng jeep ay pinangakuan siya ng manager ng insurance company (kung saan nagbabayad tayo ng P50.00 kada semestre) na iko-cover daw ng nasabing insurance ang mga gastusin. Hindi ko din alam kung may dugong Marvel Superhero itong si Ineng na sa kabutihang palad ay walang masamang nangyari sa kanya.

Tulad ng mga teleserye sa tibi na nahuhulaan natin ang ending, syempre hindi rin naclaim ng estudyanteng ito ang pinangakong insurance. At dahil hindi naman nakasulat sa likod ng resibo o nakapaskil sa labas ng opisina ng SSC ang polisiya ng naturang Insurance Company, kaya ayun, biglang nag-iba ang ihip ng mabahong hangin.

Hindi lang po pag-organisa ng intrams ang inyong mabuting magagawa mga kaibigan. Isang taon ang inyong termino at hindi isang buwan. Marami pang hinanaing ang ating mga estudyante na maaari niyo pong solusyunan. 

At simula nung mag-umpisa ang bayaring ito, magkano na kaya ang naimpok ninyong salapi mula sa amin? 
Mahigit MILYON. 

Sa mga butihing manunulat natin sa BAGWIS, nawa po'y may magsulat sa inyo tungkol sa polisiya, report at istatistika ng mga taong nakaclaim ng insurance upang malaman ng mga estudyante kung sa tuwid na daan nga ba napupunta ang aming mga pera. Kung wala namang nakakatanggap, yun ang mahirap. Tulad ng mga buwis na nakukurakot ng iilan, gayundin dito, ang mga pulubi pa ang nagdodonate sa mga mayayaman. 

Para sa binibining hindi nag-atubiling magtanong sa isang estranghero patungkol sa kanyang karapatan, ito lamang po ang aking magagawa para ang hinanaing mo ay ipagsigawan. Maraming salamat, kaibigan. 

<*super saiyan mode*>

Wakas.

John DC 

Biyernes, Marso 21, 2014

Tassel on the Right



Naalala ko noong Enero naisipan kong pumunta ng mall para magpasalon. (Naks! Ganda problems ang peg ng lowla mo).
Hindi naman weekend kaya alam kong sa ganitong panahon ay hindi masyadong matao pero sa labis kong pagtataka, anong meron at ang lahat ng salon ay puno? Samantalang hindi pa naman araw ng mga puso. Dahil mainipin akong tao, nagbago na ang isip ko. Sa ibang pagkakataon na lang siguro.

Bago umalis sa huling salon na pinuntahan ko na may waiting time na isang oras at tatlumpung minuto, nahagip ng pandinig ko ang pag-uusap ng dalawang estudyante. Sila'y nag-uusap kung ano daw magandang pose sa creative shot nila. Kaya naman pala, graduation pictorial na kaya sila nagpapapogi't nagpapaganda.

Sa susunod na buwan, paniguradong kalat na naman sa social media ang mga larawang suot ang itim na toga o di naman kaya'y ang creative shot nila. Congratulations! Ga-graduate ka na!
Sa loob ng apat, lima o higit pang taong ginugol mo sa eskwela,
marami kang hindi malilimutang karanasan at alaala,
mula sa first day na wala kang kakilala hanggang sa magkaroon ka ng mga balahurang kabarkada;
sa professor mo sa minor na kung magbigay ng quizzes at projects daig pa ang iyong major subjects;
sa nakakanosebleed na midterms at final exams;
sa pagpupuyat sa thesis at paghahanda sa defense;
sa uno, tres, singko na iniyakan mo (passed, incomplete, failed);
sa excuse letters at waiver mong pinapirma mo lang sa iyong kaklase;
sa pagsali sa orgs, pag-attend ng general assembly at synergy;
sa pagkafall in love, fall out of love, broken heart, friendzone at iba pa;
sa pagkakaron ng mga kaibigan na mas kinikilig pa sa iyo pag nakikita ang crush mo;
sa pagtulog o pagcut ng klase o kahit sa ano pang karanasan na hindi ko naisali;
Pag nagsimula ka nang magtrabaho, pustahan lahat 'yan mamimiss mo. (Pag ako natalo, Halik ni Judas ay matitikman mo.) 

Sa panginginig ng tuhod mo pag kaharap mo ang iyong terror na professor, lahat iyan mapaparam na 'cause NOW, YOU'RE GOING TO SAVOR THE FRUIT OF YOUR LABOR. Makikita ka na ng iyong magulang na magmamartsa, tatanggap ka na ng diploma. Ang sarap ng feeling di ba?

Pero kung sa dalawang minuto ang takbo ng buhay mo'y biglang nagbago? Sa alegasyong ika'y nagsinungaling at nilabag ang honor code na patakaran, ang hatol ay dismissal sa iyong paaralan, sa isang iglap lahat ng iyong pangarap ay naparam, hindi naman yata makatarungan.

Kilala mo na siguro ang tinutukoy ko, exactly! Si Cadet First Class Jeff Aldrin Cudia nga gaya ng iniisip mo. Magdadalawang buwan o higit pa ng nagpetisyon ang kanyang pamilya subalit sa sistema ng pamahalaan na kung hindi pa uungkatin ng media, hindi pa gagawa ng paraan para masolusyonan ang problema. Sa bagal ng proseso ng gobyerno, huli na. Umabot na ng araw ng graduation ng hindi siya nakamartsa.
Halos lahat tayo ay sumubaybay at umasa lalo na ang mga magulang na nakikisimpatya na sana kahit kaunting konsiderasyon -- bawiin ang hatol at matanggap ang diploma sa araw ng graduation.
Kung labis ang ating pagkadismaya, ano pa kaya ang kanyang pamilya? Edukasyon lang ang natatanging mapapamana ng mga magulang sa kanilang anak. Kaya naman lahat ng hirap at pagsisikap kanilang kinakaya, maitaguyod lang ang pag-aaral at siguraduhing makatapos ang kani-kanilang anak. Kaya ikaw sanang nag-aaral pa, "Make your mama/papa proud" sana ang gawin mong daily motto.

"The committee recommended Cudia’s dismissal after he entered a class two minutes late and allegedly lying to justify it. - Philstar.com"

Wow, sana kapag ang mga pulitiko ang na-late sa mga appointments o gatherings, sibak agad sa pwesto. Marahil mas mainam pang solusyon yun para makamit natin ang pinakaaasam na world peace. At pagnahuling nagsinungaling under oath ang mga buwayang ito, di lang sana perjury ang kaso kundi yung death sentence na tulad sa palabas na final destination na madadaganan sila ng malalaking troso. Subalit pag may ganitong rule sa gobyerno, for sure madaming magdidisagree dito.

Ngayon ang huling desisyon sa kaso ni Cudia ay nasa pangulo,
Kung siya'y mabibigyan ng pangalawang pagkakataon
Ano nga ba kanyang ang kahihinatnan?
Ibu-bully lang ba sya kapag muli siyang bumalik sa eskwela para tapusin ang OJT n'ya?
Tanong : Magagamit ba niya ang RA 10627 (Anti Bullying Act 2013) na ngayon lang naikasa?

O mas mainam kung tuluyan na lang s'yang magbago ng direksyon lalo na't ang mga namamahala dito'y tinatahak ang maling landas? Wala sa atin ang huling kasagutan, kundi nasa mga taong ating binoto at pinagkatiwalaan.

Wakas.

Juanita Magdalena



Photo Courtesy: Showbiz Government page.

Huwebes, Marso 13, 2014

Adobo Chronicles


Kamakailan lang, may mambabatas na nagpasa ng panukalang gawing pambansang pagkain ang adobo. Mayroon ding mga mambabatas na nagpasa ng panukalang patawan ng parusa ang mga sumisingit sa mga pila. Sana, may magpanukala ring ipagbawal ang mga walang saysay na mga batas at mga walang kwentang mambabatas.

Ngunit pag-usapan natin ang adobo. Ngayon pa lang, hihingi na ako ng paumanhin sa mga kapatid nating Muslim. Masarap nga naman ang adobo, lalo na ‘yung pork. Ang hihilig talaga ng mga mambabatas sa “pork,” no?

Na magbibigay flashback sa atin noong kasagsagan ng bagyong Janet sa bansa. Sa positibong perspektibo, dahil d’on, nagkaisa ang lahat ng mga Pilipino sa paglaban sa mga gan’ong klaseng kababuyan. May naganap pa ngang malawakang rally sa iba’t ibang parte ng bansa. Ngunit, kumusta na ba ang imbestigasyon sa Pork Barrel Scam?

Nakalimutan na yata.

Sa kabilang banda, kumusta na ba tayo bilang sambayanang Pilipino? Kumusta na ba ang pagiging mapagmatyag natin sa mga isyung tulad nito? Kumusta na ba ang ating collective attention span? Sasang-ayon ka ba kung sasabihin kong may attention span tayo ng isang tipaklong? O, attention span na kasing haba ng buhok ni Bembol Roco?

Napakaraming isyu ang umagaw sa atensyon ng mga Pilipino mula sa Pork Barrel Scam. ‘Yong tipong “of national security” tulad ng:

1. Relasyon ni Freddie Aguilar sa isang 16-year-old na dalaga
-Kung may nainggit man sa love life ng matandang singer, malamang si PNoy. And those people in their sad, solitary midlives.
2. Pagkakabugbog ni Vhong Navarro
-Ngunit mas nabugbog si Deniece sa social media.
3. “Flesh-eating bacteria” sa Pangasinan.
-Gullible much? Nasa utak na natin ‘yang flesh-eating bacteria, matagal na.
4. Pagbabalik ni Vhong sa Showtime
-Wala na kasi siyang pambili ng bigas.
5. Lahat ng pangyayari sa buhay ni Kris Aquino
-Kung ang adobo ang hihiranging national food, eh ‘di si Kris Aquino dapat ang ating national pastime.
6. At Kris. Kris. Kris. Kris. Kris. 
-Repeat until fade.

Kaya siguro hindi natatakot ang mga politiko sa paggawa ng mga kababuyan eh dahil alam nilang makakalimutan lang naman natin ‘yon. May isang mamamahayag na nakapagsabing ang mga isyu sa Pilipinas ay may maximum shelf life lang ng two or three weeks. Kung nag-hashtag ka ng #prayforvhongnavarro, eh sana’y nag-hashtag ka rin ng #prayforlongerattentionspanofFilipinostosensiblenationalissues.

‘Wag niyo akong masamain, kahudas. Pero hindi naman natin maide-deny na paulit-ulit na lamang ang mga nangyayari sa tuwing may eskandalong kinakasangkutan ang mga may posisyon sa gobyerno, dahil sa kalauna’y nakakalimutan na lamang natin. Ano ba ang nangyari sa ZTE-NBN, Malampaya, at Fertilizer Scam?

Napawi na ng hampas ng alon sa dalampasigan. Dinala na ng hangin… 

At anong nangyayari sa mga maysala? ‘Yun, humahantong sa wheelchair. Nagkakasakit ng kung anu-ano. Sana nga magkatotoo ang mga sakit nila. Ngunit alam mo ba na may cyst daw sa ovary si Janet? #prayforjanetlimnapoles

Gustuhin ko man silang tirahin nang ilang beses—insultuhin ang kanilang pagkatao, ang kanilang mukha, ang kanilang ilong, ang kanilang budhi; sumpain ng eternal damnation sa mainit na dagat ng apoy, putik at asupre sa impiyerno; sunugin ang kanilang effigies, duraan o ihian ang kanilang mga litrato, i-photoshop at gawing katatawanan ang kanilang mugshots—ngunit, sa bandang huli, malaya pa rin sila mula sa rehas na dapat nilang paglagyan. At higit sa lahat, nakakapaglaro pa rin sila ng Bejeweled tuwing may hearing sa Senado, nakakapunta dito sa Gensan upang magpapogi sa Kalilangan, at nakapagpapa-sexy. 

Palaging hindi sapat ang mga letra o salita. Hindi lang ang mga akda ni Brodsky at Solzhenitsyn ang nagpabagsak sa rehimeng Unyon Sobyet. Hindi lang mga titik ang nagpatalsik kay Marcos. Ano ang pinakamalakas na katalistang ating kailangan? Ang mga taong nagkakakaisa para sa pagbabago.

Pero siguro’y gan’on na nga ang takbo ng sistema ng hustisya sa bansa. Ngunit, ulit, kung patuloy lang sana ang pagkundena at paglaban natin sa mga tiwali, marahil ay may mangyayari. Kung ‘di lang sana natin kinakalimutan. Kung ‘di lang sana natin kinakalimutan. Kung ‘di lang sana natin kinakalimutan…

Repeat until fade.

Judas DC 

Mission Impossible




1. BOMBA. TANGKE DE GIYERA. BACKPACK NI DORA. 

Ito yung mga salitang sa tuwing naririnig ng mga taga-Maynila, ang unang pumapasok sa kanilang utak ay ang masaker sa Shariff Aguak. 

Sa tuwing tayong taga-Mindanao ay napadako sa bandang hilaga at may bombang sumabog tayo agad ang iniisip na maysala. Bakit nga ba tingin nila sa lahat ng mga kapatid nating Muslim ay laging salarin? Hmmmm. Teka muna! Kapag sinabi ko pong bomba, hindi yun putok sa katawan o ano mang uri ng kabastusan ha? 

Idefine nga natin ang bomba para sa ikaliligaya ng ating mga conyong mambabasa. Ang bomb is yung nag-eexplode at you know, daming makikill na human beings like its capital B-O-O-M. BOOM! Ahah hah hah!(Pakiimagine ng tinig ng artista na dating asawa ng basketbolista)

Nung ako'y lumuwas ng maynila para sa isang training, may mga nakausap akong mga estrangherong Manileño.

Manileño 1: Maganda ba ang Davao?
Probinsyano: Ahh. Opo. Siyempre.<*ehem*> Yung mga bla bla bla bla bla po magandang puntahan. Walang paputok kapag pasko at bagong taon, hindi masyadong trapik, wala masyadong polusyon.
Manileño 2: Dinig ko peaceful daw ang Davao?
Probinsiyano: Aba'y opo! Bawal ang backpack sa siyudad, magaling ang mayor namin, walang  mandurugas at pusher doon! Bla bla bla bla bla bla. 
Manileño 1: Ahh basta, kahit na! Mindanao pa rin! Nakakatakot!
Probinsyano: (Ano tingin nyo sa buong Mindanao, isang malaking Amityville House?) Ahh. Ganun po ba. Okay po. <*ngiting plastik*>
Manileño 2: Ayaw mo bang magtagal dito sa Maynila?
Probinsyano: (Ayoko! Baka mabombahan ko kayo pareho) Ahh. Mas gusto ko pong hindi malayo sa pamilya eh. <*ngiting nanununtok*>

Moral lesson: Don't talk to stangers especially narrow-minded ones.
In case sinapian kayo ng espiritu ng pagiging makitid ng dalawang 'to at hindi niyo pa rin gets kung sino itong probinsyano, true to life story ko po pala 'to.

Naalala ko din yung asawa ng pinsan kong mas minabuting hindi na pumunta ng Davao sa takot ng giyera sa Zamboanga. Like duh! You know the layo ba ng Zamboanga from us? Its like sooo malayo! Ahah hah hah (Tinig ulit ni...  Wag na lang, quota na ako.)

Dagdag pa ng asawa ng pinsan ko, "Mas gugustuhin ko pa ang bagyo dito kaysa sumalo ng bala diyan sa inyo". Haaaaay! Tanga ay este tao nga naman, sana lang alam niya na mas madalas pa ang bagyo sa kanila kaysa sa giyera dito. Pero minsan kapag nasa Maynila ka may positive effect naman ang pagiging taga-Mindanao.

Scenario 1: HOLDAPAN
Taga-Maynila: Holdap to! Akin na ang cellphone at pera mo!
Taga-Mindanao: Taga-Mindanao ako. <*Indiferrent Face*>
Taga-Maynila: Ay sorry bro. Ito kutsilyo ko, swiss knife to. Sayo na lang. :)

Scenario 2: SIKSIKAN SA MRT
Taga-Maynila: (Nakipagsiksikan)
Taga-Mindanao:(Pumasok) Taga-Mindanao ako. <*Indiferrent Face*>
Taga-Maynila: (Lumabas lahat sa MRT)

Scenario 3: AWAY SA KALYE
Taga-Maynila: <*Sensored*> TOOT! TOOT! TOOT!
Taga-Mindanao: Taga-Mindanao ako. <*Indiferrent Face*>
Taga-Maynila: Joke lang pre. Alis na ako ha? Regards kay Duterte. Ingat ka sa daan, daming loko-loko dyan.

Ang hirap kasi sa iba, kapag nakabandana tingin nila agad terorista. Alam niyo ba ang Labeling Theory sa Sociology? Kapag nagkataon at naging Labeling Law na yun, naku! Ingat na kayo, magiging terorista na kami lahat dito dahil sa panghuhusga ninyo.

2. SUNDALO. MANLALARO. PACQUIAO. 
(Alam ko po, Hindi sila rhyme. Masaya ka na?)

Salamat sa media at narinig ng bansa ang kwento ng isang talentadog bata. Sa murang edad, si Michael Christian Martinez ay isa sa mga nagpatindig ng balahibo sa sambayanang Pilipino. Hindi dahil naririndi tayo kasi isa siyang sinungaling na pulitiko kundi dahil isa siyang atletang nagbigay karangalan sa ating bansa dahil sa kanyang mga nagawa. 

Mga kabataan, si Martinez ay dapat tularan. Teka muna! Patapusin mo ako. Hindi kita pinipilit mag Figure Skating din, okay? Wag OA. Ang punto ko dito, paghirapan natin ang bagay na nais nating makamit. Walang shortcut sa buhay. Bukod kay Lam-ang, may kilala ka pa bang nung isilang nakakapagsalita agad? Kung meron, punta ka sa istasyon namin at bibigyan kita ng wampoynt at jacket!

Matanong ko lang sa mga kabataan. Kilala niyo pa ba sina Paeng Nepomuceno, Flash Elorde, Lydia de Vega at Efren Bata Reyes? 
Weh? Di nga? Sige nga, anu-ano ang kanilang mga sport? Belat!(Sa mga bisaya: Wag bastos, Wikang Filipino po ang binabasa niyo) 

Yung iba, kunyari kilala nila para "in" at hindi nagmumukhang tanga. Huwag kasi puro Kim Bum at Lee Min ho ang ating iniidolo. Huwag yung pagmememorize ng mga tunog alien na lyrics ng kanta ng mga karatig bansa ang inaatupag mo. Sorry sa pangingialam ng trip mo pero magtatanong ako ulit ha? Memoryado mo rin ba ang ating Panatang Makabayan? 

Si Manny Pacquiao at si Robert Joshua Danao, pareho silang world champion pero alam kong isa sa kanila ay marahil hindi mo kilala. Ang isa larangan ng Boksing at yung isa naman ay sa Martial Arts. Bakit ko 'to sinasabi kamo? Minsan kasi ang pinapansin lang ng ating pamahalaan ay yung kung sino ang may malaking buwis ang pinagkukunan. Nakakalungkot mang isipin na mas pinapansin pa ng media at gobyerno ang rape case ng isang artista kaysa sa isang dapat kapurihan na atleta. <*sigh*>

3. FRANCISCO BALTAZAR. MARCELO H. DEL PILAR. JOHN DC. (Naks!)

Wag seloso, gumawa ka din ng artikulo mo. Pero joke lang, syempre naman hindi ko pwedeng ihambing at ipagmayabang ang kakarampot kong alam sa mga taong 'to. Pero di hamak namang <*ubo.ubo.ubo*> mas gwapo ako. Haha. Masyadong bang narcissistic? Nahiya naman ako sa kakaselfie mo. 

Lahat naman tayo ay ginawang magaganda't gwapo ng Diyos eh, di nga lang pareha ng level. Ah basta, sabi sa Bibliya ginawa tayo sa imahe Niya. Aba'y syempre ang Diyos natin ay perpekto, kung tingin mong pangit ka, marahil iba ang iyong sinasamba. 

Bakit nga ba ang tao, sariling mukha agad ang hinahanap sa litrato? Marahil nga nakatattoo na ang pagiging makasarili sa ating mga buto.

Sa mga nagtatanong nga pala kung sino ako(Naks! Gumaganun!), malamang nagtataka kayo kung bakit ko kailangang itago ang tunay kong pagkatao. 

1. Kapatid mo ba si Bob Ong?
-For the nth time po, kung si master Bob ang buhok ako yung dandruff. Kung siya ang ilong ako yung kulangot. Kung siya yung puwet ako yung tae. Nilait ko na sarili ko nang todo. Okay ka na ba dun?
2. Political Science ba kurso mo?
-Hindi lang po PolSci ang kursong may alam sa batas. Alam mo ba kung bakit? May google na po tayo ngayon. 
3. Propesor ba kita?
-Hindi pa naman siguro bored ang mga propesor sa pagteterrorize sa atin kaya't sa tingin ko wala silang oras sumulat ng ganito.

Para sa akin po, hindi niyo kailangang malaman kung sino ako. Bakit? Ang sulat ko ang nais kong mabasa niyo at hindi ang talambuhay ko sa FB. Isa pa, kapag nalaman niyo baka gumawa kayo ng kulto para sambahin ako. Joke. Bumabawi lang ako sa ginawa kong panlalait sa sarili ko sa taas. Pero, sige pag-iisipan ko. Baka sakaling makabili din ako ng chopper sa mga abuloy ninyo sa gagawing simbahan ko. Haha. BOOM! Baka ifiring squad o di kaya'y ipakulam ako ng mga naglipanang kulto dito sa Pilipinas.

Teka, yun yung maganda sa hindi ko pagiging kilala eh. Hindi sila makakagawa ng voodoo doll na mukha at katawan ko ang replica.  

Si Baltazar ay gumamit ng Balagtas.
Si Del Pilar ay gumamit ng Plaridel.
Si _________ ay gumamit ng John DC. (Pinupush ko talaga eh no?)

Sa tingin mo, ano ang aming pagkakapareho? 
Kakailanganin ko rin bang mamatay at gawan ng rebulto bago ako marinig ng kapwa ko Pilipino? 

At sa pagtatapos ng artikulong to, bakit Mission Impossible ang pinili kong titulo?

Ganito lang yun,
1. Kahit ilang bomba pa man ang pasabugin, ilang tangke ang patakbuhin at ilang backpack ang inspeksyunin, hindi pa rin tayo dinig ng nagbibingibingihan nating gobyerno.
2. Kahit ilang sundalo, manlalaro at Pacquiao man ang mamatay sa pag-eensayo, wala pa rin tayong sapat na boses sa senado. 
3. Kahit ilang Balagtas, Plaridel at John DC man ang dumaan, hindi pa rin mawawala ang katiwalian.

Pero sa mga nagdaang pelikula ng Mission Impossible, bakit laging nagwawagi ang bida? Dahil hindi naman talaga imposible ang misyong ginagawa nila. Oo, mahirap at delikado pero POSIBLE pa rin po ito.


John DC 

Republic Act 10175


BABALA: Ito ay super mahaba! (Wag bastos. Okay? Bad yun.)

Sapagkat nais kong gampanan ang aking pagka-Pilipino sa paraang kaya ko, sinasagot ko ang panawagan ng ating butihing Senadora Santiago ukol sa pagtutol sa cybercrime law. 

Hindi ako raliyista. Hindi ako politiko/artista. Hindi ako propagandista. Ako'y hamak na manunulat lamang na nagnanais marinig ng sangkatauhan ang mumunting tinig na namumutawi sa mga letrang sinusulat ko. Nawa'y nararamdaman ninyo ang bugso ng aking damdamin na patuloy na umaasa na habang buhay ang demokrasya at may eleksyon, ang salitang pagbabago ay mayroon pang pagkakataon.

Wait lang. Hindi ko nga pala kabatch sina Jose Rizal, Marcelo del Pilar at Apolinario Mabini. Ginawa ko lang namang matalinghaga at kaakit-akit ang aking mga salita upang kayo ay maniwala na marami akong alam sa aking sinisulat na paksa. Oooops. Di nga pala ako pulitiko. 

Ayon sa isang babaeng nakabahag na pula at sideline ang pagiging senadora, ang cybercrime law ay hindi konstitusyonal. Ayon sa kanya "In fact, the constitutional provision, on the surface, sounds absolute: ‘No law shall be passed abridging the freedom of speech.’ I humbly submit that while the general rule is that a law is presumed to be constitutional, there is an exception when the law limits free speech."

Meron daw dalawang doktrinang nilabag ang isinasagawang batas. 

1. Ang overbreadth doctrine na nagsasaad na kapag ang isang batas ay may malapad na saklaw at kapag ito ay pumipigil sa kalayaan ng mga mamamayan, ito'y dapat hindi ipasakatuparan ng Korte Suprema.
2. Ang vagueness doctrine. I-google mo na lang, ang hirap itagalog eh. 

Dagdag pa ng senadora: "For these reasons, I humbly predict that the Supreme Court will strike down the Cybercrime Act as unconstitutional. Otherwise, it will be a black, black day for freedom of speech." 

Freedom over restriction. Yun yun eh!

Nababagot ka na ba? Sabagay, ganyan tayong mga Pilipino eh. Puro reklamo kahit hindi naman alam ang puno't dulo. Parang sa eskwela, internet. Internet. Internet. Dota. Dota. Dota. Pagdating ng exam, drama. Drama. Drama. Puro reklamo, walang gawa. Hard na ba? Sige na nga. May tanong ako, pero secret lang ha? May bagong version na ba ang Dota 1?

(Disclaimer: hindi po gawa-gawa ang mga ito. Kung gusto mo magpasikat ng talino, pumunta ka sa Senado at magdebate kayo ni Santiago. Pagkatapos, tingnan natin kung ‘di mo ikakahiya ang iyong pagkatao. Haha. Pwede ko na bang kalabanin si Abra sa fliptop?) 

Sabi pa nga ng isang butihing alkalde ng Davao na si Duterte, "Hindi na natin kailangan ng batas, ang kailangan natin ay enforcement.” Sino nga ba ang isa sa mga nagpanukala sa batas na ito? Ahhh. Tama! Yung dating artista na naging senador na tinagalog ang speech ng dating presidente ng Estados Unidos na si John F. Kennedy na ayaw umamin sa kasalanan dahil hindi raw ito plagiarism? Andami ng panturing ang ginamit ko di ba? Masyado bang halata ang pagkakarindi ko sa taong to? Ang mas nakakahiya pa dun, pinadalhan pa siya ng sulat ng pamilya ng dating presidente ng EstadosUnidos! At ayun. Ang kapal talaga ng gilagid. Ayaw pa rin umamin. Malamang hindi niya talaga iniidolo ang dating Presidente GMA kung kaya't ayaw niyang gayahin ang tanyag na mga katagang "I am sorry, noh?" Madali lang naman sana yun eh. May pagkakataon pa sana siyang maibalik ang kanyang reputasyon at manalo bilang presidente ng Pilipinas. Joke. Hala! Kabahan ka na senador! Malapit na eleksyon! Magdasal ka na na sana mabaon sa limot ang kahihiyang ito kung hindi malapit ka na rin maging unemployed tulad ng karamihan sa Pilipino.

Naalala ko tuloy ang isang joke ni Senator Meriam Defensor-Santiago na ginamit niya sa isang speech para sa graduating students ng isang pamantasan: ”Tingnan mo ang mga mambabatas na nangongopya noong sila'y estudyante. Ngayong senador na, nangongopya pa rin!”

"Government growing beyond our consent had become a lumbering giant, slamming shut the gates of opportunity, threatening to crush the very roots of our freedom. What brought America back? The American people brought us back -- with quiet courage and common sense; with undying faith that in this nation under God the future will be ours, for the future belongs to the free." -Ronald Reagan

Mahaba ba? Wag mo na lang basahin. Comment ka na lang sa baba: "Tooooooooot, ang haba! Nakakapagod magbasa!" Duh. Wag mong isisi ang katamaran mo sa gawa ng ibang tao. Ang talatang nabanggit sa itaas ay hindi lang para sa mga tao sa Estados Unidos. Ito ay tumutukoy sa pangkalahatang sitwasyon ng mga demokratikong bansa. Sa palagay mo, ano ang dahilan ng pagiging makapangyarihan ng bansang nabanggit? Engk! Hindi ang gobyerno kundi ang mga taong nakapaloob dito at ang kanilang matinding paniniwala sa May Gawa.

Kfine. Alam kong nasusuka na ang iyong utak at marahil dumudugo na ang lahat ng pores ng katawan mo sa paksang puro katiwalian ng gobyerno. Ito, bibigyan na lang kita ng quote na hindi kailanman naiforward sa mga GM sa iyong cellphone.

"The government should not be guided by temporary excitement but by sober second thought" -Martin Van Buren

Eh sino ba namang kolokoy ang magfoforward ng mga ganito sa mga GM o magpopost sa mga wall nila? Alam kong mas pipiliin niyo pa ang mga "smiling on the outside but hurting on the inside" na mga post na kung sino man ang nagpasikat ay sana mahatulan ng reclusion perpetua o di kaya'y bitay. Sino yung tao sa taas kamo? Ewan ko rin. Sana nga manalo din siya bilang presidente ng Estados Unidos para mas maging makabuluhan ang sinabi niya.

Nagtataka rin ako, saan kaya kinuha ng senador ang speech na ginaya niya? Baka sa internet. Oh di mas mabuti. Siya ang unang taong dapat kasuhan ng pagnanakaw ng intellectual property ng iba. At pag narealize niya ito, ano kaya ang mangyayari? Hindi man ako si Nostradamus pero huhulaan ko, makikirally na rin siguro siya sa mga bangketa upang sumuporta sa mga tulad nating ayaw ipatupad ang cybercrime law. Siguro tinamad yung mga political advisers niya kung kaya't nagtranslate na lang ng gawa ng iba. May lakad siguro o mababa ang sahod mula sa senador. 

Alam rin kaya ng mga mambabatas na meron pang ibang social network bukod sa facebook at twitter? 

”It punishes any person who aids or abets the commission of any cybercrime, even if it is only through Facebook or Twitter."

Pwes, buhayin ang friendster! Dali!

Sana din prospective ang application ng batas na ito kung sasakaling ito'y mapatupad man. Dahil kung ire-retrospect ito, naku! Marahil kukulangin ang bilangguan ng buong Pilipinas sa dami ng maysala at baka sa loob ng kulungan na rin ang bagsak ko. Iniisip ko pa lang, di kaya tamarin ang mga judge sa paghuhusga ng paulit ulit na mga kaso?

Case 1: X posted on FB: "Nakita ko si PNoy kanina sa grand rally! Parang airport ang noo! Hahaha. Panot!" X then shared this to other groups and pages and obtained a million likes. Decide.
Case 2: Y tweets on twitter "Bakit pag tumatae ako lagi kong naalala si Senator Sotto?. Y alleged the senator of being an excrement in the society in an indirect manner. Decide.
Case 3: Z posted a picture on instragram unintentionally revealing his testicles. Such as the case of Jhong Hilario. Decide.

Alam mo sino sa lahat ang kaawawa? Hindi ikaw, wag kang selfish. Ang ating mga law sudents. Isipin mo na lang kung anong kabalustugan ang kailangan nilang pag-aralan. Dagdag pasanin ang isang buong batas na wala namang kwenta. 

Pero salamat sa Darna ng senado, naramdaman kong may boses pa pala ako. Taimtim kong dalangin na sana hindi maipasakatuparan ang batas na ito. Hindi sa kadahilanang nais kong palagpasin ang mga kasamaan at imoralidad sa internet ngunit dahil nais kong makita na kahit sa ganitong aspekto maging responsable ang mga Pilipino. Datapwa't kanignig na sa ating pagkatao bilang Pilipino ang pagiging iresponsable, ako’y patuloy pa ring umaasa. Kaibigan, kapwa MSUAN, mga propesor ng Unibersidad, mga Heneral at kapwa ko Pilipino ano nga ba ang ating magagawa para sa tamang pagbabago? Hindi ko naman kayo hinihikayat na mag-rally at sigawan ng paulit ulit ang mga taong ‘to. Hindi sila bingi, nagbibingibingihan lang. Isipin na lang natin na naging mapayapa ang EDSA revolution. Maraming paraan para ipahayag ang ating pagtutol ng malinis at mabuti. Anong paraan ang magagawa mo kamo? Aba'y ewan ko sa'yo.


John DC

Bakit Nga Ba Pango Ang Ilong Ng Mga Pilipino?



At dahil nilaglag ako ng kakambal kong Hudas ito ang masasabi ko , "Iba ang genre ng kagwapuhan ko". Ibang level ang mga nahuhumaling dito. Haha!

Pasintabi po sa mambabasa, hindi po kami tulad ng mga taong namumulitika na nakikipag-unahan sa kung sino man ang unang makapagsalita sa entablado at makakuha ng inyong boto.

Grand rally lang naman ng mga utak naming nagsisigawan. Hindi sa pamamagitan ng pagpunit ng mukha ni Noynoy o ang pagtiris ng nunal ni Arroyo sa kalye kundi sa pag-iingay namin sa mga sulating nais naming sa inyo'y makarating.

(Ito na yung utang ko sa inyo)

Anti-Bullying Act of 2013.
Republic act 10627.

<*tunog ng bata*> kailangan pa bang imeymorayz yan?
OO! Memorize mo nga ang buong lyrics ng kanta ng EXO at SNSD. Eh itong kakaunting numero, naaallergy ka na agad. 
Pero joke lang, walang basagan daw ng trip. Pero paumanhin ha, trip ko ding pagtripan ka eh. Haha!

May nabasa akong artikulo sa isang pahina ng prestihiyosong Unibersidad na itago natin sa pangalang "Blue Knights" sa dakong timog ng bansa. Isa siyang biktima ng karumaldumal na krimen na kung tawagin natin ay "bullying". Sa aking pagbabasa, ako'y nakaramdam ng inis at awa sa mga taong nang-aapi sa kanya. Napakumento tuloy ako sa pahinang iyon,

"Ipagdasal na lang natin ang kaitiman ng budhi nila at ang napreheat na nilang kaluluwa"

Ngunit, sa aking pagmumunimuni, napagtanto ko na hindi ko rin pala alam ang puno't dulo ng kwento. Kung kaya't naisip kong napakabias ko naman ng panahong 'yon sa pagkumento ko ng ganito. Ano nga ba ang dahilan ng pambubully ng iba? 

Ito ang iilang rason na halatang gawagawa ko lang:

1. Kayamanan
-Sana kasi kung magyayabang ka lang naman, sariling pera mo at hindi sayong mga magulang. Sabi nga ni Jessie J, "its not about the money, money, money". Napakasensible di ba?
2. Kagwapuhan/Kagandahan
-Wag kang mag-alala, sa hindi katagalan ang mga malaporselana nilang kutis ay magmumukang siopao din yan. Idagdag mo pa ang ugaling kalye nila, hmm! Ayoko na, masasaktan na ang mga ego nila.
3. Combination ng dalawang nabanggit
-I would just like to tanong you guys, pila inyong grades sa school? 
(TagBiLish conyo na uso daw sa kanila ayon sa isa kong kachat na taga dun)

Ano nga ba ang karapatan ng mga taong inaapi sa loob ng eskwela? Buti na lang may mga nagagawa din pala ang iilan nating mambabatas bukod sa matulog tuwing session. 

Ayon sa Philstar.com, inilunsad ang programang ito noong Setyembre 2013. Ang isa sa mga pangunahing nagpanukala ng batas na ito ay si Senator Santiago (Honesto! Hindi niya po ako binabayaran para sa free campaign ads) na nagsabing "bullying causes physical, psychological and emotional harm to students and interferes with students’ ability to learn and participate in school activities.” 

Ako'y lubusang nagpapasalamat sa mga tao sa likod ng batas na ito pagkat nalaman kong may kaukulang parusa pala ang mga taong minamaliit ang iba. Kung nais mong malaman ang mga parusang ito, igoogle at basahin mo ang section 4 ng nasabing batas. Wag tatamad-tamad. At dahil din dito, kahit alam ng nanay kong gwapo talaga ako, hah! Hindi na ako mabubully ni pareng Judas sa looks nya! Haha

Sa kabilang dako naman ng planetang Mars(na kinabibilangan namin ng kakambal ko), may malaking larawan pa ang Bullying.

Ayon sa kolumnista ng Philippine star na si Jairus Bondoc, "In schools, neighborhoods, and offices lurk bullies menacing the meek. Around the world too skulk bully-countries threatening the weak. In Asia that bully is China." 

Marami sa atin ang nakakaalam sa hidwaan ng ating bansa at ng Tsina. Natakot nga ako nung naglipana ang mga video sa youtube na kung sasakaling magkaroon ng gyera, naku! Taob ang buong isla ng Pilipinas. Pero syempre, matapang tayo di ba? (O pwde din nagtatapang-tapangan lang talaga). Naisip kong, paano kaya kung matuloy talaga yun? Sa kakulangan natin sa mga sa sundalo, eh sinong ipapadala natin? Mga ROTC, ganun? Eh bahala kayong magbakbakan diyan! Basta magsusulat ako! Yung adviser ko naman talaga ang may gustong mag ROTC ako eh! Siya ipadala niyo dun!

Sana nga magpatupad ang United Nations ng treaty na kung sinong bansa ang magsabing "pangit","pandak" at "pango ang ilong" sa mga karatig bansa ay pwersahang gigiyerahin ng mga miyembrong bansa nito. 

Tulad ng mga bully sa paaralan na takot sa mga nangangagat na mga school principal, ang bansang Tsina ay takot rin sa mga makapangyarihang bansa. Sabi ng kolumnistang nabanggit ko sa itaas, nung dumaong sa Ayungin Shoal ang Hukbong Pandagat ng Estados Unidos bigla na lang daw nawala ang mga warships ng mga intsik. At nung minachine-gun ng Russian Coast Guard ang mga tsino, biglang natahimik daw ang Beijing. Dagdag pa niya "Aggression is the only language China understands."

Maihahalintulad natin ang mga hinayupak na mga bully sa school sa bansang Tsina. Bukod sa pag-angkin nila sa buong school grounds bilang tambayan, ampaplastik pa ng mga mukha pag may mga otoridad nang nasa paligid! Kadiri talaga ng mga ugali!

At talagang pinilit kong iklian ang artikulong ito(maikli na ba?) para sa mga maprotestang kumento. Pero dahil nagbasa ka hanggang dito, ako'y lubusan pa ring nagpapasalamat sa iyo. 

P.s
Fully paid na ako ha? At baka akalain niyong patay na si tanda. Sadly, hindi pa po. Haha!


John DC