Hindi naman talaga ako kagwapuhan, kaya ‘wag na kayong maintriga. Hindi
ko ka-level ang F4 sa mukha at pangangatawan. Hindi ako astig at napakayaman
katulad ni Dao Ming Si. Hindi ako chinito katulad ni Hua Ze Lei (sobrang
chinito na akala mo minsan, nagsli-sleepwalk, o sadyang lethargic lang talaga).
Hindi ako matalinong tingnan tulad ni Xi Men. At ‘di rin kasing cool ni… nakalimutan ko pangalan niya dahil wala naman kasi talaga
siyang kabuluhan sa istorya.
Pangit po talaga ako. Ang itim ko pa. Mas maputi pa nga ‘yung mga kilikili nila eh (in fairness, walang mga buhok—parang mga bakla). ‘Yung mukha ko, parang sinampal ng meteor at kay sarap ilibing sa garden.
***
Alam naman nating inulit na ‘yan, ngunit bumebenta pa rin. Nice kasi ang timing. Buti na lang naniwala ang pamunuan ng ABS-CBN sa iminungkahi kong sa summer dapat iere ang Meteor Garden, kasi alam kong wala namang ginagawa ang kabataan sa panahon na ‘yan kundi ang buong araw na panonood ng telebisyon, buong araw na panonood ng telebisyon, at buong araw na panonood ng telebisyon (not to mention, of course, ang pagbababad sa internet).
Tingnan mo ngayon: Kapag hapon na, binabaha na ‘yung newsfeed mo ng “OMG! Meteor Garden na! ♥” Leche! Alam ko po kasi hindi lang po kayo ang may TV!
***
Paulit-ulit na, ngunit ‘di pa rin tayo nagsasawa. Tinatangkilik pa rin natin. Kahit alam na natin ang bawat eksena, parang first time pa rin. Parang pag-ibig.
Paulit-ulit na. Kahit ilang beses ka nang nasaktan, go ka pa rin. Kahit alam mong saan papunta—katapusan—ninanamnam mo pa rin ang bawat gunita. Ang halik, haplos, at yakap ay parang first time pa rin. Umiibig ka nang paulit-ulit hanggang matamo mo ang istorya at ending na inaasam-asam mo. Umiibig ka nang paulit-ulit. Nang paulit-ulit. Nang paulit-ulit. Ang landi mo, te!
Ngunit minsan, gan’un nga lang talaga. Kahit ilang beses mong ulit-ulitin ang panonood ng Meteor Garden, madadapa lang ‘yan palagi si Shan Cai at gugulong pa rin sa daan ‘yung mga dalandan. Kahit ilang beses mong panoorin ang Titanic, babangga pa rin ‘yun sa iceberg. Kahit ilang beses mong panoorin ang Ghajini, hindi mo pa rin maiintindihan kung walang subtitles.
Ngunit nasa perspektibo pa rin ‘yan. Masalimuot man ang pag-ibig, aba’y hindi pa rin nawawala ang paniniwala natin sa happy endings. Naniniwala pa rin tayong mahahanap natin ang taong nakatakda sa atin. Sabi pa nga ni Max Ehrmann: “Neither be cynical about love, for in the face of all aridity and disenchantments, it is as perennial as the grass.”
***
Summary: Nabubuhay tayong mga tao upang umibig (lumandi, in your case). At upang kumita ang mga istasyon sa TV.
Kthanksbye.
Pangit po talaga ako. Ang itim ko pa. Mas maputi pa nga ‘yung mga kilikili nila eh (in fairness, walang mga buhok—parang mga bakla). ‘Yung mukha ko, parang sinampal ng meteor at kay sarap ilibing sa garden.
***
Alam naman nating inulit na ‘yan, ngunit bumebenta pa rin. Nice kasi ang timing. Buti na lang naniwala ang pamunuan ng ABS-CBN sa iminungkahi kong sa summer dapat iere ang Meteor Garden, kasi alam kong wala namang ginagawa ang kabataan sa panahon na ‘yan kundi ang buong araw na panonood ng telebisyon, buong araw na panonood ng telebisyon, at buong araw na panonood ng telebisyon (not to mention, of course, ang pagbababad sa internet).
Tingnan mo ngayon: Kapag hapon na, binabaha na ‘yung newsfeed mo ng “OMG! Meteor Garden na! ♥” Leche! Alam ko po kasi hindi lang po kayo ang may TV!
***
Paulit-ulit na, ngunit ‘di pa rin tayo nagsasawa. Tinatangkilik pa rin natin. Kahit alam na natin ang bawat eksena, parang first time pa rin. Parang pag-ibig.
Paulit-ulit na. Kahit ilang beses ka nang nasaktan, go ka pa rin. Kahit alam mong saan papunta—katapusan—ninanamnam mo pa rin ang bawat gunita. Ang halik, haplos, at yakap ay parang first time pa rin. Umiibig ka nang paulit-ulit hanggang matamo mo ang istorya at ending na inaasam-asam mo. Umiibig ka nang paulit-ulit. Nang paulit-ulit. Nang paulit-ulit. Ang landi mo, te!
Ngunit minsan, gan’un nga lang talaga. Kahit ilang beses mong ulit-ulitin ang panonood ng Meteor Garden, madadapa lang ‘yan palagi si Shan Cai at gugulong pa rin sa daan ‘yung mga dalandan. Kahit ilang beses mong panoorin ang Titanic, babangga pa rin ‘yun sa iceberg. Kahit ilang beses mong panoorin ang Ghajini, hindi mo pa rin maiintindihan kung walang subtitles.
Ngunit nasa perspektibo pa rin ‘yan. Masalimuot man ang pag-ibig, aba’y hindi pa rin nawawala ang paniniwala natin sa happy endings. Naniniwala pa rin tayong mahahanap natin ang taong nakatakda sa atin. Sabi pa nga ni Max Ehrmann: “Neither be cynical about love, for in the face of all aridity and disenchantments, it is as perennial as the grass.”
***
Summary: Nabubuhay tayong mga tao upang umibig (lumandi, in your case). At upang kumita ang mga istasyon sa TV.
Kthanksbye.
Judas DC
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento